“Het ging er bij mij niet om wat ik allemaal deed, maar hoe ik alles deed. Het hoeft niet altijd perfect te zijn”.

Maaike is een actieve, opgewekte puber. Actief op school, actief buiten school, begaan met vrienden en vriendinnen. Een echte regelaar ook. Als er iets moet gebeuren, een schoolfeest organiseren of een cadeautje kopen voor een jarige, zij steekt als eerste haar vinger op. Dat doe ik wel even. Zo denkt Maaike. Tot die dag in februari, als ze opstaat en alleen nog maar kan huilen. Huilen en slapen. Opeens is niets meer interessant, vrienden, mobiel, sport, niets. Geen zin meer in eten, te moe om de trap op te klimmen. Maaike gaat met haar moeder naar de huisarts en die constateert na enkele testen een burn-out. Hè, denkt Maaike, dat is toch iets voor oude mensen? Hoe kan dat nou?

Als er na 2 weken niets is veranderd, verwijst de huisarts Maaike door naar Molendrift. Bijna een jaar later kan Maaike haar dagelijkse leven weer gewoon oppakken. Zij heeft weer rust in haar hoofd en energie in haar lijf. Haar klas, 5 atheneum, doet ze dit jaar over. Jammer misschien, maar zelf vindt ze minstens zo belangrijk wat ze wel heeft geleerd. Ze heeft weer zin om dingen te ondernemen en met haar vrienden op te trekken. "Het ging er bij mij niet om wat ik allemaal deed, maar hoe ik alles deed. Het hoeft niet altijd perfect te zijn", zegt ze nu, "ik heb geleerd keuzes te maken en nee te zeggen. Al kostte mij dat eerst heel veel moeite." Lees hoe Maaike zichzelf leert kennen:

Maaike snapt wel dat er iets meer aan de hand is. Ze herkent zichzelf, haar eigen gevoelens, niet meer. Blij dus dat ze snel bij Molendrift terecht kan, dat er iets kan gebeuren. Ze heeft wekelijkse gesprekken, waarin ze met de therapeut praat over haar situatie. Ze schrijft situaties op die ze moeilijk vindt, maar ervaart niet dat dat haar veel verder helpt. Het opschrijven vindt ze ook lastig. Maaike vindt het allemaal maar onzin, waarom zou er iets aan haar mankeren. Langzaam dringt het besef door dat ze alles wat ze doet perfect wil doen en dat ze dit eigenlijk ook van anderen verwacht. Dat ze zich daarnaast ook erg verantwoordelijk voelt naar anderen. Ze wil graag dat iedereen zich altijd prettig voelt. Maaike krijgt zicht op haar kwetsbaarheid, niemand is perfect. Niemand hoeft perfect te zijn, maar hoe leer je dat af?

Maaike vraagt om een andere therapeut. Ze voelt geen vooruitgang en mist een klik. Molendrift regelt een overgangsgesprek en met Anke komt de behandeling in een versnelling. Er lijkt een betere match. Meer een kwestie van temperament dan van aanpak. Ook bij Anke moet Maaike met gerichte opdrachten veel schrijven. Maaike leert zo gedachten herkennen, waarover ze veel piekert. Ze schrijft situaties op die ze lastig vindt. In de gesprekken wordt Maaike uitgedaagd. Wat denk je dan, wat doe je, wat voel je? 

Maaike ontdekt dat het opschrijven van de drukte in haar hoofd haar helpt. Ze wordt er rustig van en dat geeft haar de ruimte om na te denken. Ze moet toegeven dat ze lang niet alles goed doet. Goed in de zin van goed voor haar zelf. Niemand heeft onbeperkte energie. Je moet dus leren kiezen. Waar besteed jij je tijd en aandacht aan? Wanneer zeg je nee? En wanneer is het tijd om bij te tanken, even niks te doen of te hoeven?

Maaike schrijft een tijdlijn met belangrijke gebeurtenissen in haar leven, ze maakt een mindmap, ze schrijft situaties op waarin ze spanning ervaart. Het laatste helpt haar het meest. Maaike schrijft, Maaike denkt na en Maaike oefent. Doe ik iets voor mijzelf of doe ik het voor anderen?, vraagt ze zich af. Waarom neem ik altijd de leiding? Is het wel mijn zaak, moet ik de ruzie oplossen? Heb ik zin in het feestje of voel ik mij verplicht te komen? Ben ik bang dat anderen mij niet meer aardig vinden? Hoe voel ik me op dit moment eigenlijk, heb ik nog energie over?

Maaike houdt voor het eerst in haar leven haar mond en ja, dan is er iemand anders die het cadeau koopt. Ze gaat niet naar een feest, te moe; maar niemand valt haar af. Maaike leert kiezen en leert daarmee zichzelf beter kennen. Wat is belangrijk, wanneer is iets belangrijk en wat kan ik zelf aan? Hoeveel energie heb ik (er voor) over?

Maaike bouwt haar schooluren na de zomervakantie weer op. Ze heeft met haar moeder met de decaan gepraat en daar zijn duidelijke afspraken gemaakt. Maaike kiest zelf welke lessen ze volgt en kan naar huis als ze merkt dat de energie opraakt. Ze staat er nu goed voor. In februari komt er een nieuwe serie schoolonderzoeken. De goede cijfers uit vorig jaar blijven staan, zodat ze zich op een aantal andere vakken kan richten. En ook hier leert ze dat goed leren, goed genoeg is. Dat ze niet altijd tot de bodem hoeft te gaan. Als ze piekert pakt ze haar dagboekje. Het helpt haar de rust in haar hoofd te bewaren, ze schrijft de dingen van haar af.

Het gaat goed, dus lijken wekelijkse gesprekken niet meer nodig. Ze praten er over, vrijblijvend, zonder druk; fijn dat het zo goed gaat, immers. Anke laat een beslissing bij Maaike. En Maaike aarzelt, lukt het mij wel in mijn eentje? Elke week is ook een zekerheid, het voelt veilig en vertrouwd. Tot ze op een dag, ergens in november, merkt dat ze na een kwartier eigenlijk niets meer te melden heeft. Het gaat echt goed, ontdekt ze zelf. Op dat moment besluit ze dat de frequentie van de gesprekken omlaag kan. Maaike kiest haar eigen moment, prima! 

Op vraag van Anke schrijft ze nu ook situaties op, waarin ze duidelijke keuzes heeft gemaakt. Momenten waarop ze de dingen anders heeft gedaan. Anke wil haar laten merken hoe sterk ze is geworden. Dat nadenken en daarover praten tot andere gedachtes leidt, tot andere keuzes en ander gedrag, waardoor gevoelens ook veranderen. Je daarvan bewust zijn, dat je de macht hebt om jezelf te sturen. Maaike ziet het en snapt het. Fysiek gaat het goed, in haar hoofd ontstaat er ook steeds meer ruimte en rust. Maaike komt steeds minder vaak op Molendrift en dat is een goed teken. Zij redt zichzelf wel, misschien wel beter dan daarvoor.

Natuurlijk was het een moeilijk jaar en gaat het herstel met vallen en opstaan. Maaike gunt niemand een burn-out. En ja, ze is veranderd, zegt ze zelf. Maar anders dan ze dacht. "Ik wilde mijzelf blijven en, gelukkig, natuurlijk ben ik nog gewoon de Maaike die ik was. Ik ben niet opeens een heel andere persoon. Ik doe dezelfde dingen als daarvoor en veel van diezelfde dingen vind ik nog leuk. Mensen van buiten zullen misschien wel helemaal geen verschil zien. Toch ben ik veranderd. Ik doe de dingen anders, zorg beter voor mijzelf, voor mijn gezondheid; maar ik kijk ook anders naar de wereld. Misschien heb ik wel geluk, dat het mij op zo’n jonge leeftijd overkomt. Heb ik mijzelf leren kennen op een manier waardoor ik steviger in het leven sta. Er ligt nog een hele toekomst voor mij, tenslotte. Ik ben er klaar voor".