“Hij wil wel, maar zijn hoofd werkt niet mee.”

Jesse is nipt over van 2 naar 3 vwo als zijn ouders hem in overleg met het zorgteam op school, aanmelden bij Molendrift. “Nog zo’n jaar, dat redden we niet.” Jesse’s ouders zijn op en Jesse zelf lijkt ook opgebrand. Hij is dan wel over, maar de moeite die het iedereen kost, lijkt ten koste te gaan van alle plezier thuis, in het gezin. School zorgt voor dagelijkse strijd en ruzie. Zeker als Jesse zich ook nog begint af te melden, ziek, buikpijn. Zijn ouders weten hem niet meer te motiveren. Ze zijn wanhopig. School slorpt alle aandacht op.

Jesse heeft een diagnose ADD . Hij raakt snel het overzicht kwijt, verzandt in opdrachten en, lastiger, een heel uur luisteren houdt hij niet vol. Moeder is ernstig ziek en ook dat geeft hem veel verdriet. Hij wil wel, maar zijn hoofd werkt niet mee. Hij loopt op zijn tenen als hij bij Marieke Keizer van Molendrift komt.

Marieke: “Het eerste gesprek was erg emotioneel. Moeder, vader en Jesse; iedereen liep over van goede bedoelingen, gunde elkaar het beste en tegelijk lukte het samen niet meer. Zijn ouders staken uren tijd in de begeleiding van Jesse. Ze planden het huiswerk, overhoorden en hielpen met schoolopdrachten. Jesse wou wel, maar kon niet meer. School putte hem uit, het kostte hem teveel energie om de lessen te volgen en daarna het huiswerk te doen en proefwerken te leren. Zijn hoofd zat vol, daar kon niet meer in.”

Gelukkig is er al veel bekend. ADD en ADHD maken het leren per definitie lastig. Je kunt je aandacht moeilijk vasthouden. Het is snel druk in je hoofd, zo druk dat je moeite hebt met om volgende prikkels buiten te houden. School vraagt om de handigheid alle stof in passende vakjes op te bergen. Een vakje voor Nederlands, een vakje voor geschiedenis, enzovoort. Voor een kind met ADD/ADHD is dat juist erg moeilijk. Die heeft die structuur van buiten nodig, die moet dat zichzelf met hulp aanleren. Marieke: “Het helpt dus om een diagnose te weten, een verklaring, maar vervolgens gaat het er om hoe het bij Jesse werkt. Ieder kind is anders, een standaardoplossing is er niet.”

Marieke en Jesse gaan aan de slag. Wekelijks hebben ze een afspraak. Ze gaan alle vakken bij langs en proberen te achterhalen, waar Jesse moeite mee heeft. Er is overleg met de mentor, en Jesse’s docenten zijn op de hoogte van zijn problemen. Toch gaat het niet meteen beter. Als Jesse door een gebroken arm veel lessen mist en toetsen moet inhalen, wordt de berg te groot. Jesse belt Marieke huilend op: “Het lukt mij echt niet.” Zijn ouders hebben ook geregeld contact. “Wat moeten we doen? We krijgen hem niet naar school…” Door het grote aantal gemiste uren, raakt de leerplichtambtenaar betrokken. Tegen kerst is iedereen overtuigd dat er een steviger plan nodig is. Jesse is niet geholpen met structuur alleen. Hij heeft teveel hooi op zijn vork en raakt overspannen.

Marieke, de leerplichtambtenaar en het zorgteam van Zernike komen bij elkaar. Horizon komt in beeld als beste optie, maar de wachttijd is lang. Dan oppert Marieke om Jesse respijt te geven. Als volledige lesuren teveel voor Jesse zijn, waarom niet langzaam opbouwen. Jesse die schooluren en schooltaken geven die hij aan kan. Zo kan Jesse in ieder geval verder. Een onorthodoxe oplossing, waar iedereen gelukkig in mee durft te gaan. Tot opluchting van Jesse en zijn ouders.

Jesse start na de kerstvakantie met de vakken van zijn profiel Cultuur en Maatschappij, maximaal 4 lesuren per dag. Hij krijgt huiswerkbegeleiding op school, zodat hij thuis vrij is. Maar de eerste weken blijven zwaar voor Jesse. Het is hard werken en wennen. Hij informeert vaak wanneer hij naar de Horizon kan. Na een paar weken gaat het beter, Jesse komt in een ritme en heeft het naar de zin in zijn klas. Jesse verzuimt niet meer (dat was als voorwaarde gesteld), de ruzies thuis vallen weg; iedereen is opgelucht. Jesse krijgt weer hoop, zeker als hij op de eerste toetsweek alleen maar voldoendes scoort. 

Natuurlijk houdt hij dezelfde moeite; niet lang kunnen luisteren, hoofd- en bijzaken scheiden in de leerstof, huiswerk opschrijven en maken, maar alles is behapbaar geworden. In overleg met de psychiater van Molendrift wordt ook gekozen voor medicatie. Als het juiste middel is gevonden en de dosis eenmaal goed is afgestemd, helpt het Jesse. Hij slaapt beter en kan zich beter concentreren.

In mei krijgt Jesse ook begeleiding thuis, vanuit het Ambulatorium, als overbrugging naar de hulp vanuit het Persoonsgebonden budget. Deze wordt in juni toegekend, zodat Jesse dan intensieve begeleiding kan krijgen vanuit team050. Een student helpt hem drie keer per week met het structureren, plannen, leren en maken van zijn huiswerk. 

Mooi dat Molendrift korte lijnen heeft met het WIJ Beijum. De gemeentelijk contactpersoon daar heeft al toegezegd te helpen met de herbeoordeling van de aanvraag ; hij zal het papierwerk voor de ouders regelen. Nu alle voorwaarden zijn geregeld, kan de begeleiding bij Molendrift afgebouwd. De spanning en emoties zijn er af, Jesse heeft het juiste ritme gevonden. Hij bouwt schoolconditie op en kan gaandeweg steeds meer werk aan. Horizon is uit beeld. Jesse kan het zelf wel.

Jesse draait inmiddels weer volle uren. Hij is na de zomer overgestapt van 3 VWO naar 4 HAVO. Een examen dat hij zonder overbelasting moet kunnen halen. Binnenkort gaat de klas op stedentrip naar Parijs, Jesse heeft er zin in. Net als de scouting, waar hij elk weekend bivakkeert. Er is meer in het leven dan school en ook daar geniet Jesse weer van. Op naar het examen!