"Het klinkt misschien gek, maar ik kan mij nu bijna niet meer voorstellen wat die paniek was".

Sieta is bang voor honden. Niet een beetje bang, doodsbang. Zodra ze de straat opgaat, kruipt de angst al snel in haar hoofd én haar lijf: Straks duikt er een hond op én wat dan? Ze verstijft, vooral in de buurt van parken en pleintjes, waar altijd veel honden lopen. Soms aan de lijn, soms ook los. Dat weet je nooit zeker. Sieta vermijdt steeds meer plekken, want, tsja, waar kun je geen hond verwachten? Het lijkt wel een fobie.

Nu een dik half jaar later, is Sieta op zoek naar een hond, een hond voor zichzelf. "Misschien geen puppy, die zijn nog erg druk en onrustig, maar gewoon een lieve, gezellige hond." Ze heeft haar angst overwonnen.

Sieta: "Ik weet niet meer wanneer het precies begon. Ik denk tien jaar geleden. Zonder reden of directe aanleiding. Niet wat ik mij herinner in ieder geval, ik ben nooit gebeten ofzo. Langzaam werd het steeds erger. Het ging ook niet om grote honden of enge honden. Ik was juist banger voor die kleine hondjes, die blaffen veel eerder." Sieta snapt ook niet wat er precies gebeurt als ze een hond ziet, maar ze merkt wel dat het steeds erger wordt. "Ik zag een hond en ik dacht helemaal niks meer. Ik wilde alleen nog maar heel hard wegrennen, huilen, roepen, schreeuwen. Een soort blinde paniek; ik kan het me nu ook niet meer voorstellen, wat er toen gebeurde." Sieta vermijdt steeds meer plekken, plekken waar je zeker weten, honden kan verwachten. Parken, het bos, stranden, ze durft er niet meer heen. De angst is zo sterk dat het haar belemmert in haar functioneren. Waar kan ze straks nog wel heen?

Sieta: "Samen met mijn moeder had ik een hondenschool uitgezocht. Misschien konden zij mij helpen. Helaas werd de trainster met wie ik mee zou lopen zwanger, waardoor dat plan niet doorging. Via de praktijkondersteunster van onze huisarts werd ik doorverwezen naar Marike Alferink van Molendrift. 

Daar heb ik geleerd na te denken over mijn angst. 

Dan vroeg Marike waar ik bang voor was, wat verwachtte ik dat er zou gebeuren? Wat was het ergste dat er kon gebeuren in een bepaalde situatie? Dan moest ik vertellen wat ik in een bepaalde situatie dacht en eigenlijk bleek steeds dat dat nooit gebeurde. Als je bang bent denk je de verschrikkelijkste dingen, maar in het echt gebeuren die natuurlijk niet. In je angst maak je alles veel groter dan het echt is. Je maakt jezelf dus met je eigen fantasie bang."

Sieta is vast besloten om haar angst te overwinnen. Marike leent een hond van een collega en laat Sieta kennismaken met de hond. Stapje voor stapje. Haar moeder heeft ondertussen een kennis uit de buurt gevonden met een hond. Samen gaan ze met Polle wandelen. Sieta: "Eerst kennismaken en wennen aan de hond, toen zat ie nog binnen in de bench. Dan brokjes geven en gewoon meelopen, zodat de hond ook aan mij zou wennen. Nu houd ik zelf de riem vast en loop ik twee keer in de week met hem. Ik kijk er echt naar uit, Polle is gewoon een gezellige hond." Sieta overwint haar paniek. Ze ontdekt dat honden ook leuk kunnen zijn. Ze praat over haar ervaringen met Marike en ontspant, elke week iets meer. Sieta: "Het klinkt misschien gek, maar ik kan mij nu bijna niet meer voorstellen wat die paniek was, hoe ik mij voelde. Het ging gewoon langzaam steeds beter, ook met vreemde honden. Ik kan nu veel beter inschatten wat voor hond het is. Is het een drukke hond of een rustige; hoe zal die reageren? Ik blijf zelf ook rustig, zelfs bij honden die loslopen. Ik weet nu dat je in paniek niet meer goed na kan denken. Als je rustig blijft weet je beter wat je kan verwachten. Dat heb ik geleerd. Met oefenen en daarover praten. Ik kan weer overal naar toe!"