“Ik weet nu dat het niet mijn schuld was, dat ik mij er niet voor hoef te schamen.”

Als je op je zevende jaar wordt misbruikt. Als er daarna, in de loop van jaren, ook tal van dingen zijn gebeurd, waar je liever niet meer over praat. Als je vervolgens nog een keer wordt verkracht. Als je je zo verdoofd voelt, dat het fijn is om in je polsen ter snijden, omdat je dan tenminste nog iets voelt. Dat dan je beste vriendin zelfmoord pleegt, de enige die je nog wel vertrouwde, wat zou jij dan doen? Shaina kreeg met iedereen ruzie. Als iemand haar maar aankeek; willekeurig, ergens op straat of in de kroeg, sloeg ze er op los. Beter slaan, dan geslagen worden? Niet echt, want eigenlijk schaamde ze zich ervoor en uiteindelijk durfde ze nergens meer heen. Bang en opgesloten, alleen op haar kamer. ”

Nu weet ze beter. Weet ze dat al die nare dingen die haar overkomen zijn, niet haar schuld waren. Dat ze zich niet hoeft te schamen. Dat ze de Shaina mag worden, die ze is. Haar moeder sleepte haar mee naar Maaike Bijen van Molendrift, want: zo kon het echt niet langer. In behandeling bij Maaike kwam Shaina weer dichterbij zichzelf, haar eigen gevoelens. Een behandeling waarbij EMDR een belangrijk middel was, een methode voor Shaina om haar trauma’s te verwerken. Een wondermiddel? Nee, natuurlijk niet, het blijft hard werken, maar één ding is zeker, wat Shaina zegt: “Praat over je problemen. Blijf praten, praten, praten. Je hoeft er niet alleen voor te staan.” Lees haar verhaal:

Als Shaina voor de eerste keer uit huis woont, in een beschermde woonvorm, wordt ze opnieuw misbruikt door een medebewoner. Ze vlucht terug naar huis, maar ook daar gaat het snel weer mis. Knallende ruzies met haar vader maken de sfeer onhoudbaar. Er wordt ambulante woonbegeleiding ingezet en met hulp van hen vindt Shaina een eigen kamer. Zelfstandig wonen lijkt nu de beste optie. Jeanine en Margrit zullen haar als ambulant begeleiders coachen. Maar Shaina lijkt door het recente misbruik volledig dicht geklapt. De begeleiders krijgen geen contact met haar, Shaina vertrouwt niemand meer en lijkt opgeslokt door haar trauma’s. Er is meer hulp nodig.

Shaina had er weinig zin in, weer een hulpverlener; waarom zou het nu wel helpen? Eerdere hulp had ook niks goeds gebracht. Moeder zet samen met de begeleiding toch door. Al vangen ze bot bij veel instellingen, die zichzelf onmachtig verklaren. Teveel problemen, te druk, te complex, niet gemotiveerd, hebben we geen geschikte behandeling voor. Alle excuses passeren de revue, alle deuren blijven dicht. Totdat ze bij Molendrift aanbellen. Maaike Bijen doet de intake en weet al snel één ding zeker:

“Deze cliënt is behoorlijk vastgelopen, maar mag daar niet alleen in worden gelaten.”

Stemmingswisselingen, woede, depressie, zelfmoordgedachten en een traumatische jeugd, vol nooit verwerkte ervaringen. Maaike luistert en Shaina, die de hele wereld wantrouwt, begint te vertellen.

Met hulp van Maaike plaatst Shaina belangrijke gebeurtenissen in haar leven op een tijdslijn. Samen beoordelen ze welke gebeurtenissen nu nog steeds een belangrijke rol spelen in Shaina’s leven. Welke gebeurtenissen blijven maar malen in haar hoofd, waar komt de stress vandaan? Welke klachten houd je daar aan over? Maaike is ook eerlijk. We willen je helpen, maar therapie is geen wondermiddel en we kunnen geen garantie geven voor succes. Maaike heeft met collega Kim Bartelink overlegd en beiden schatten ze in dat therapie met EMDR een goede kans van slagen heeft. EMDR kan ervoor zorgen dat Shaina in korte tijd haar trauma’s verwerkt, loskomt van de oude emoties, die haar als het ware gevangen houden in een cirkel van woede, schuld en angst. “Oké,” denkt Shaina, “ik heb niks te verliezen.”

Shaina maakt een keuze in de gebeurtenissen. Welke momenten raken haar het meest? Het misbruik op jonge leeftijd door haar oom, wordt inzet van een eerste sessie. Een bewuste keus. Het meest nare het eerst, zegt Shaina beslist. Tijdens de sessie visualiseert Shaina de gebeurtenis. Ze maakt er plaatjes van, een nare film, die zich opnieuw in haar hoofd afspeelt. Maaike stuurt haar en stelt vragen. Wat voelde je, wat voel je nu? De sessie is heftig, maar duurt niet lang. Shaina gaat met haar moeder naar huis, zoals afgesproken in het veiligheidsplan. Een beetje duizelig, dat wel en moe, heel moe. De dagen erna blijft ze moe. 

Jeanine en Margrit, haar ambulant begeleiders, houden haar in de gaten. Ze zijn bijgepraat door Maaike en begrijpen het doel en de impact van de behandeling. Er volgen nog een aantal sessies, met vaste tussenpozen. Na elke sessie knapt Shaina verder op. “Ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Voor mij is het nu dat ik alles achter me kan laten. Het is gebeurd, maar ik hoef er niet meer aan te denken. Ik weet nu dat het niet mijn schuld was, dat ik mij er niet voor hoef te schamen.”

Shaina heeft zichzelf weer terug. Margrit, een van haar begeleidsters, ziet ook een heel andere Shaina: 

“Je lacht weer en vertelt over alle gewone dingen die je meemaakt.” 

Shaina pikt haar leven weer op. Haar opleiding in de mode en visagie, haar dromen met haar vriend over een heel groot gezin, met veel kinderen, een stuk of vier toch op zijn minst. Shaina heeft nog een strippenkaart bij Molendrift. Ze kan met Maaike bellen of afspreken, als ze dat nodig heeft.

Een back-up, want de behandeling heeft haar werk gedaan en Jeanine en Margrit pakken de begeleiding weer op, nu met meer kans van slagen. Koken, plannen, kamer opruimen, sociale contacten en vooral ook emotionele dingen. Dat Shaina op tijd om hulp vraagt en zich niet opnieuw in zichzelf opsluit, zoals is afgesproken in het veiligheidsplan tijdens de EMDR. Dat ze ook tot tien blijft tellen, als ze boos is. Shaina: “Dat gaat meestal goed nu, ik heb een goed gevoel voor mensen. Wie kun je vertrouwen en wie niet. Als het niet goed voelt, loop ik weg. Negeren is beter dan slaan. Dat kan ik, dat zelfvertrouwen heb ik nu. En tip voor iedereen, heel belangrijk: praat als je problemen hebt, blijf praten, praten, praten. Contact, want niemand leeft alleen.”