“Bij mij gaat alles veel trager, dat moeten mensen snappen.”

Wat voor de één misschien heel gewoon is, is voor de ander een overwinning op zichzelf. Rik heeft vanaf zijn 7^e jaar tal van scholen versleten, waar hij zich zelden thuis voelde. Zware dyslexie maakte dat hij met erg veel pijn en moeite heeft leren lezen en schrijven. “Bij mij gaat alles veel trager, dat moeten mensen snappen”, zegt Rik. “Daarnaast was ik ook een enorme stuiterbal, de ene dag meer dan de ander, maar altijd moeite om mij te concentreren. Ik durfde ook niks te vragen, of ik wist niet goed wat ik dan moest vragen. Dat moest ik allemaal leren. Dank aan Hilde Goeree, die mij al die jaren heeft begeleid.”

Nu is Rik 17 jaar en heeft hij eindelijk een opleiding gevonden, die wel bij hem past. Bij ROC Noorderpoort leert hij het vak van ontwerper. Leren en werken ineen, want een groot deel van de opleiding zal hij stage lopen bij een sign- en beletteringsbureau. Niet zijn ultieme doel, Rik wil breed zijn creativiteit kwijt als grafisch vormgever, maar het is goed om ergens te kunnen beginnen: “Een serieuze opleiding, bij een gewone school, als iedereen. Ik ben blij dat dat gelukt is, dat ik kan bewijzen dat ik dat kan. Mijn toekomst kan beginnen.” Lees hier hoe Rik zijn eigen talenten heeft ontdekt:

Op zijn eerste basisschool loopt Rik al snel vast. Letters, lezen, schrijven; de school ziet geen enkele progressie en adviseert speciaal onderwijs. Maar ook daar gaat het niet beter. Zijn ouders zorgen ervoor dat Rik weer terugkeert naar het reguliere basisonderwijs, in afstemming met Hilde en Ellen Loykens van Molendrift. 

Bij Molendrift krijgt Rik ondersteuning voor zijn dyslexie, weerbaarheid en concentratie. Rik: “We maakten bijvoorbeeld allemaal hulpmiddelen, waardoor het gemakkelijker werd voor mij om te lezen. Een kaart met een raampje bijvoorbeeld, zodat ik maar één zin tegelijk kon zien. Niet de hele bladzijde vol met woorden, die overal heen dansen.” In samenspraak met Elly Hummel, de psychiater van Molendrift, bouwt Rik ook zijn pillen af. Pillen die hij vanuit een eerdere hulpinstantie kreeg voorgeschreven. Het middel was erger dan de kwaal, vinden Rik en zijn moeder. De pillen maken hem wankel en suf, geen fijne bijwerkingen. Langzaam gaat het beter, met het grote voordeel, dat Rik zich thuis voelt op deze nieuwe school. Rik: “Ze zagen daar beter wie ik ben, hoe ik de dingen doe.”

Ook als zijn vader overlijdt, als Rik 10 jaar is, haakt de school niet af. Natuurlijk heeft Rik verdriet en staat zijn hoofd niet meteen naar de boeken en de les. Rik krijgt de tijd, het is nu even belangrijker dat hij de ruimte krijgt. Dat leren komt dan later wel weer. Het verdriet lijkt nu gesleten, al heeft zijn vader nog steeds een belangrijke plek in zijn leven. Rik: “Ik heb pas geleden de sterfdatum van mijn vader op mijn arm laten tatoeëren, een cadeau van mijn moeder; zo draag ik hem altijd bij mij, dichtbij, in mijn hart.” Rik pikt de draad weer op en leert vanaf groep 7 uit dezelfde boeken als de andere kinderen in zijn klas. Met veel vallen en opstaan, want dyslexie is geen ziekte die verdwijnt. Het is een handicap, waar je steeds weer oplossingen voor moet verzinnen.

Op het VMBO gaat het leren ook weer moeizaam. Veel verschillende leraren, en niet allemaal met hetzelfde geduld. Moeder, Hilde en soms Ellen, de directeur van Molendrift, hebben regelmatig overleg op school, wat kunnen zij doen, hoe kan de school zich aanpassen aan wat Rik nodig heeft? Uiteindelijk belandt Rik op de Bolster, een praktijkschool. Rik: “Wat ik nog steeds heel jammer vind, want je krijgt daar geen diploma, alleen maar deelcertificaten.” 

Toch opent zich daar een deur naar de toekomst. Als je gemotiveerd bent om door te leren, kun je via het Voorportaal toegang krijgen tot het MBO. Rik: “Eerst wilde ik altijd kok worden, net als mijn vader. Via school kon ik stage lopen bij een reclamebureau. Daar moest ik van alles ontwerpen, flyers, posters, van die grote billboards, die je langs de weg ziet staan. Ik was altijd wel handig met computers, grafische vormgeving lag mij dus wel. Maar eigenlijk ontdekte ik, wat ik mijn hele leven al deed. Tekenen, dingen verzinnen, ontwerpen, knutselen. Ik kan mijn creativiteit lekker uitvieren in dit werk.” Rik heeft de stage binnen dit Voorportaal met glans volbracht. Zijn start op het MBO bij het ROC Noorderpoort is de ultieme beloning.

Rik vertelt zijn verhaal helder en rustig. In niets herken je die drukke stuiterbal, die hij ooit was. Rik: “Hilde heeft heel veel met scholen gepraat en het zo proberen te regelen dat het goed met mij kwam. Vaak samen met mijn moeder. Natuurlijk heeft ze mij ook steeds geholpen met mijn dyslexie. Maar het meest heb ik van haar geleerd te praten, dat ik voor mijzelf op moet komen. Dat ik iets moet terugzeggen, als ik denk dat iemand boos doet. Ik denk dat al snel. Ook als dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Dan begon ik te huilen en kroop ik in mijn schulp. Gewoon zeggen wat je dwars zit, dat werkt beter. Dan snapt die ander jou ook. Dat heb ik van Hilde geleerd.“ 

Rik ziet zijn toekomst met veel vertrouwen tegemoet. Zeker als hij fantaseert over de wereldreis, die hij wil maken; “Dan app ik met mijn nicht, die is al in Australië geweest bijvoorbeeld, en dan zoeken we op de kaart alle plekken en steden waar we nog heen willen. De wereld is zo groot en daar wil ik alles van zien.“

Een wereld die open ligt!