"Alleen maar problemen, kan niemand dan helpen?!"

Cynthia is 14 jaar en zit in de derde klas van het Atheneum. Ze haalt steeds vaker onvoldoendes op school, terwijl ze voor alle proefwerken goed leert. Eigenlijk zit ze steeds vaker en langer met haar neus in de boeken zonder dat het helpt. De ruzies met leraren en vriendinnen maken school er ook niet leuker op. Alleen maar problemen, kan niemand dan helpen?!

Nog geen jaar later krijgt Cynthia haar rapport. Ze is over, met maar één onvoldoende. Ze heeft PDD-NOS, maar snapt nu beter wat het met haar zelf doet. Ze leert haar proefwerken op een andere manier, die minder tijd kost. Leraren kunnen haar gedrag beter plaatsen waardoor ruzies niet zo snel meer escaleren. En haar vriendinnen zijn nog steeds haar beste vriendinnen. De cirkel is doorbroken door goed naar elke situatie te kijken en daar concrete oplossingen voor te zoeken.

In gesprekken met Molendrift wordt al snel duidelijk dat Cynthia moeite heeft om hoofd- en bijzaken te scheiden. Toen Cynthia 10 jaar was, is er al PPD-NOS bij haar vastgesteld. Tot nu toe was het geen belemmering in het leren. Ze is slim genoeg. 

Ook nu probeert ze alles even goed te leren, maar is ze voor haar gevoel nooit klaar. Met proefwerken lijkt haar hoofd veel te vol te zitten en komt haar kennis er niet uit. Ze mist het overzicht. 

Bij geschiedenis komt ze vaak niet tot de kern van het verhaal, elk detail lijkt haar even belangrijk. Bij een proefwerk Frans schrijft ze het verkeerde werkwoordenrijtje op, zonder te merken wat ze fout doet. Cynthia bekijkt haar toetsen samen met haar begeleider en ze besluiten om anders te gaan leren (in plaats van meer).

In het hulptraject met Molendrift leert Cynthia efficiënter te werken. Ze moet de stof eerst globaal lezen en vervolgens selecteren wat belangrijk is om echt te leren. Dat is de hoofdzaak, dat moet je weten. Vervolgens moet ze stoppen met leren als ze het gevoel heeft dat ze 80% van de stof beheerst. Zo leert Cynthia dat je niet alles hoeft te weten om toch genoeg te weten. 

Cynthia vindt het erg spannend en is eerst nog onzeker. Maar gaandeweg het jaar merkt ze dat ze een stuk rustiger wordt. Als ze een proefwerk maakt, is ze minder snel in de war. Zodoende worden haar resultaten beter. Dat geeft zelfvertrouwen.

Cynthia heeft het gevoel dat sommige dingen haar ontgaan. Leraren en leerlingen maken opmerkingen die ze niet kan plaatsen. ‘Goeiemorgen, mag ik even overgeven…’ Wat bedoelt iemand daar nu mee? Of: ‘Slaapt het lekker daar achter in de klas?’ Laatst kreeg ze een propje in haar gezicht, zo maar uit het niks. Dat moet je bij haar niet flikken. Dat zal die ander weten ook.

Cynthia reageert woedend, maar zo extreem, dat anderen haar niet begrijpen. Doe even kalm, joh. Cynthia raakt bekend als de dame met het korte lontje. Haar gedrag is onvoorspelbaar waardoor veel docenten zich van haar afkeren. Klasgenoten vinden haar vervelend, niet mee om te gaan. Een vicieuze cirkel, waarin niemand nog moeite doet voor elkaar.

Cynthia gaat in gesprek. Ze vertelt over situaties waarin ze is ontploft. Samen met haar begeleider gaat ze na wat er precies gebeurde. Wie doet wat en wat bedoelt iemand als hij vraagt of je goed geslapen hebt? Is dat een flauwe, maar verder onschuldige opmerking of een persoonlijke aanval? 

Cynthia leert dat ze door haar PDD-NOS gedrag van anderen soms verkeerd interpreteert. Ze leert ook dat ze even moet nadenken voor ze reageert. De eerste impuls hoeft niet de beste te zijn. Cynthia krijgt inzicht in haar eigen gedrag en daarmee krijgt ze ook meer controle. Ze leert zichzelf in de hand te houden.

Cynthia is niet de enige die veel leert. Ze heeft haar omgeving ook nodig om vooruit te komen. In overleg met haar mentor worden alle docenten een uur uitgeroosterd. Cynthia legt samen met haar begeleider uit wat PDD-NOS inhoudt en, belangrijker nog, welk effect het op haar gedrag heeft. Dat ze extreem kan reageren als ze een situatie niet begrijpt of een opmerking van iemand niet goed kan inschatten. 

De docenten kunnen haar gedrag nu beter plaatsen en relativeren. Concrete voorvallen komen in een ander licht te staan en worden verklaarbaar. Cynthia maakt samen met de docenten afspraken zodat ze beter op elkaar kunnen inspelen. Kennis doorbreekt de vicieuze cirkel.

Cynthia wil haar twee vriendinnen ook niet verliezen, maar ze vindt het moeilijk om op ruzies terug te komen. Ruzies die steeds vaker voorkomen. Ze besluit toch dat het moet gebeuren. Cynthia’s begeleider zal bij de gesprekken blijven om haar te helpen als ze niet uit haar woorden komt. De drie vriendinnen bespreken samen wat er misging tijdens de laatste ruzie. En die daarvoor. Het is niet gemakkelijk, de emoties lopen snel hoog op. Toch lukt het de meiden om in een aantal gesprekken dichter bij elkaar te komen. Ze spreken af dat ze elkaar een teken geven als ze elkaar niet begrijpen en zaken uit de hand lopen. Tijd voor een knuffel?