Op 10 november 1998 landt je vliegtuig op Schiphol. Daar sta je dan met je koffertje, vol verwachting in het beloofde land. Je vader haalt je op en neemt je mee naar Groningen. Met zijn nieuwe vrouw, naar je nieuwe huis, vol met nieuwe broertjes en zusjes, vol gezelligheid. Het hagelt, dan volgt de eerste sneeuw; nieuw weer, dat je voor het eerst meemaakt. Alles lijkt als in een film. Asha is verrukt.
Twee weken later barsten de eerste ruzies los; vader neemt de benen. De stiefmoeder reageert haar frustraties af: “Ik moest opeens al het werk in huis doen, met stank voor dank, ik leek wel Assepoester.”
Benni (10 jaar) bijt nagels en niet zo’n beetje ook, tot bloedens toe. Hij eet zijn vingers erbij op. Boos is hij, al snapt ie zelf niet waarom. Het gaat vanzelf. Omdat ie gepest wordt, omdat niemand hem snapt; om alles eigenlijk. Zijn ouders worden dan ook weer boos, zijn moeder, zijn vader, zijn broertje. Altijd ruzie. Thuis, op school, op het voetbalveld. "Doe es normaal!", roept zijn moeder. Dat was een half jaar geleden. Nu is alles anders. Benni heeft de sleutel gevonden: ‘De deur moest open, toen kon al mijn boosheid eruit. Nu kan ik praten, als mij wat dwars zit.’ Lees maar hoe Rob van Schaik, psycholoog bij Molendrift, hem daarbij heeft geholpen, waardoor Benni het samen met zijn ouders heeft opgelost. En dat ging best snel.
Inge is 11 jaar als ze bij Molendrift wordt aangemeld. Zij maakt poezengeluidjes en zingt liedjes in de klas, op de meest onverwachte momenten. Haar gedrag verstoort de lessen, tegelijk is zij niet aanspreekbaar. De juf kan op die momenten geen contact met haar krijgen. Inge valt steeds meer buiten de groep. De andere kinderen begrijpen haar niet en vinden haar maar ‘raar’.
Marco is 10 jaar en heeft een licht verstandelijke beperking. Hij woont met zijn oudere broer thuis bij zijn vader. Op school gaat het goed. Marco gaat naar het speciaal onderwijs.
De leraren zijn gewend om duidelijke instructies te geven zodat Marco snapt wat hij moet doen.