Wat voor de één misschien heel gewoon is, is voor de ander een overwinning op zichzelf. Rik heeft vanaf zijn 7e jaar tal van scholen versleten, waar hij zich zelden thuis voelde. Zware dyslexie maakte dat hij met erg veel pijn en moeite heeft leren lezen en schrijven. “Bij mij gaat alles veel trager, dat moeten mensen snappen”, zegt Rik. “Daarnaast was ik ook een enorme stuiterbal, de ene dag meer dan de ander, maar altijd moeite om mij te concentreren. Ik durfde ook niks te vragen, of ik wist niet goed wat ik dan moest vragen. Dat moest ik allemaal leren. Dank aan Hilde Goeree, die mij al die jaren heeft begeleid.”
Sieta is 16 jaar en bang voor honden. Niet een beetje bang, doodsbang. Zodra ze de straat opgaat, kruipt de angst al snel in haar hoofd én haar lijf: Straks duikt er een hond op én wat dan? Ze verstijft, vooral in de buurt van parken en pleintjes, waar altijd veel honden lopen. Soms aan de lijn, soms ook los. Dat weet je nooit zeker. Sieta vermijdt steeds meer plekken, want, tsja, waar kun je geen hond verwachten? Het lijkt wel een fobie.
Nu een dik half jaar later, is Sieta op zoek naar een hond, een hond voor zichzelf. "Misschien geen puppy, die zijn nog erg druk en onrustig, maar gewoon een lieve, gezellige hond." Ze heeft haar angst overwonnen.
Azra klapt in elkaar als ze het gymlokaal in loopt. Ze trilt over haar hele lijf, als ze gaat zitten. Ze voelt het angstzweet langzaam over haar rug naar beneden glijden. Wiskunde, de vragen worden uitgedeeld; haar eerste examen in twee eindeloos lange weken. Weken, die als een berg, massief voor haar liggen. Wat doe ik hier? Ik kan dit niet, ik ben hier veel te dom voor. Ze probeert de eerste vraag te lezen, te begrijpen. Hè? Wat staat daar. Wat bedoelen ze? Wat moet ik doen? De pen glijdt uit haar vingers op de grond, rolt weg. Ze bukt om hem op te rapen, de tranen prikken achter haar ogen. Niet huilen. Niet nu. Help!
Rosan is 9 jaar, als ze wordt aangemeld bij Molendrift. Ze heeft geen zin meer in school. Veel te saai, zegt Rosan. Alle opdrachten die ze daar moet doen, zijn veel te gemakkelijk. Ze mag nooit iets doen waar ze goed in is, vindt ze zelf. Haar juf weet ook niet meer hoe ze Rosan kan motiveren. Ze schreeuwt door de klas, daagt andere kinderen uit en weigert te luisteren als de juf daar om vraagt. Als ze boos is, begint ze te schelden. Thuis gaat het niet beter. Rosan is veel buiten en zoekt daar de kinderen op, die voor spanning en avontuur zorgen.
Pagina 1 van 4